Σταυρός Καλυθιών. Μια ομάδα με ιστορία, παρόν και μέλλον

Η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας μιας ομάδας ποδοσφαίρου γυναικών στη Ρόδο, έλαβε χώρα το 1985, όταν ο Νίκος Κιόττου συγκέντρωσε γι' αυτόν τον σκοπό κορίτσια από την περιοχή των Καλυθιών, ηλικίας από 10 έως 17 ετών και άρχισαν να κάνουν προπονήσεις στο γήπεδο του χωριού, που τότε ήταν ακόμη χωμάτινο. 

Όλα τα βλέμματα είχαν πέσει επάνω τους, καθώς το ποδόσφαιρο γυναικών εκείνη την εποχή, ήταν κάτι εντελώς ξένο, όχι μόνο στην επαρχία, αλλά και στην Ελλάδα γενικότερα. Το όνομα εκείνης της πρώτης ομάδας, ήταν Αμαζόνες Καλυθιών. Για έναν χρόνο περίπου συνεχίστηκαν οι προσπάθειες των παικτριών και του Νίκου Κιόττου, για την ανάπτυξη του αθλήματος στο νησί της Ρόδου. 

Μετά από προσωπικές ενέργειες του και με τη βοήθεια του τότε αντιδημάρχου Ρόδου, Καλλίστου Διακογεωργίου, πραγματοποιήθηκε φιλικός αγώνας των Αμαζόνων με ομάδα επιλέκτων που στελεχώθηκε από αθλήτριες ξένων χωρών, οι οποίες εργάζονταν εκείνη την περίοδο στην περιοχή του Φαληρακίου. Η έλλειψη όμως, άλλων ομάδων στη Ρόδο, οδήγησε σε αναγκαστική διάλυση τις Αμαζόνες, καθώς δεν υπήρχε τρόπος να κρατηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον των νεαρών κοριτσιών.

Τα εμπόδια ήταν πολλά. Ένα από τα κυριότερα, υπήρξε ο ρατσισμός και η καχυποψία με την οποία αντιμετωπιζόταν το εγχείρημα, όχι μόνο από τους ουδέτερους παρατηρητές, αλλά ακόμη και από συγγενείς ορισμένων παικτριών, που εγκλωβισμένοι σε ξεπερασμένα πλέον κοινωνικά κακέκτυπα, δεν μπορούσαν να δεχτούν πως οι γυναίκες μπορούν να είναι ικανές και να ξεχωρίζουν και στο ποδόσφαιρο. 

Τρία χρόνια μετά την αρχική της διάλυση, η ομάδα εκείνη επαναλειτούργησε, υπό την στέγη του Απόλλωνα Καλυθιών, ο πρόεδρος του οποίου, Δημήτρης Κώστας, συνεργάστηκε τότε με τον Νίκο Κιόττου. Οι Αμαζόνες κατέγραψαν συμμετοχές στο πρωτάθλημα γυναικών υπό την αιγίδα της ΕΠΟ μέχρι και το 1993, όταν νέα σειρά προβλημάτων, οδήγησε στην οριστική διάλυση της ομάδας με εκείνη τη μορφή.

Ο οραματιστής Νίκος Κιόττου όμως, δεν επρόκειτο να να το έβαζε κάτω. Μαζί με τους συνεργάτες του, δημιούργησαν στις 25 Μαρτίου 1994, τον Σταυρό Καλυθιών Ρόδου και ξεκίνησε εκ νέου η αναζήτηση παικτριών. Το 1995 ο Σταυρός συμμετείχε στο πρωτάθλημα γυναικών της ΕΠΟ, με ρόστερ 25 κοριτσιών, ηλικίας από 14 έως και 30 ετών.

Από τότε και μέχρι σήμερα, ο Σταυρός Καλυθιών συμμετέχει αδιάλειπτα στα εθνικά πρωταθλήματα γυναικών της ΕΠΟ, διοργανώνοντας αλλά και παίρνοντας μέρος σε πολλές δράσεις: 

Έχει ανέβει δύο φορές στην ιστορία του στην Α' Εθνική κατηγορία, στην οποία έχει παραμείνει συνολικά 4 χρόνια, ενώ την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο (2019-20) αγωνίζεται στη Β' Εθνική, με ρόστερ που έχει μέσο όρο ηλικίας τα 22 έτη.

Διατηρεί ακαδημία, στην οποία προπονούνται 19 κορίτσια ηλικίας από 7 έως και 14 ετών.

Συμμετέχει κάθε χρόνο με αθλήτριες του, στη διαδικασία προεπιλογής των εθνικών συγκροτημάτων Κορασίδων και Νεανίδων, με κορυφαία στιγμή, την κλήση της Μαρίας Ντελλάκη στην προεπιλογή της εθνικής Κορασίδων, τον Μάιο του 2016.

Έχει φιλοξενηθεί το 2001 στην Άγκυρα της Τουρκίας, από το πανεπιστήμιο Gazy, όπου και έδωσε σειρά φιλικών αγώνων, με την ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών του τμήματος Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου, στα πλαίσια ενίσχυσης της καλής γειτονίας και με σύνθημα πως το ποδόσφαιρο ενώνει. 

Έχει συμμετάσχει στους διεθνείς αγώνες Νήσων στο Guernsey των Νορμανδικών Ακτών και στη Ρόδο το 2007. 

Έχει διοργανώσει διεθνές τουρνουά με τη συμμετοχή ομάδων από την Κρήτη και τη Φινλανδία.

Έχει δώσει φιλικούς αγώνες με την AIK Στοκχόλμης της Σουηδίας, την Hacken Goteborg επίσης από την Σουηδία, την ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων της Κύπρου,  την So Cal των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ενώ έχει αγωνιστεί σχεδόν με το σύνολο των ομάδων του Ελλαδικού χώρου.

Διατηρεί ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας και συνεργασίας, με την IBF (Intelligent Business Forces), τον φορέα που διοργάνωσε το πρώτο Διεθνές Συνέδριο για το ποδόσφαιρο γυναικών, τον Νοέμβρη του 2018 στην Αθήνα, αλλά και με τον υπεύθυνο επικοινωνίας της ακαδημίας ποδοσφαίρου της Valencia CF στη Νέα Υόρκη, κύριο Μάριο Σφαντό, με τον οποίο συζητούνται πιθανοί τρόποι συνεργασίας, μέσω του τεχνικού μας διευθυντή, Νίκου Περπερίδη. 

35 χρόνια μετά την πρώτη προπόνηση στο χωμάτινο γήπεδο των Καλυθιών, η ομάδα του Σταυρού έχει τη δυνατότητα πλέον να αναλύει τους αγώνες της, μέσω βίντεο και να προπονείται υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, ξεπερνώντας τις δυσχέρειες και τις δυσκολίες που προέκυψαν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. 

Έχει επίσημους λογαριασμούς σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα, από όπου ενημερώνεται το κοινό της ομάδας για αγώνες και άλλες δράσεις. 

Διατηρεί στατιστικά στοιχεία σε αρκετές κατηγορίες, για το σύνολο των παικτριών.

Πολλές παίκτριες της ομάδας, με το πέρασμα των χρόνων, συνδέθηκαν με στενή φιλία μέσω του Σταυρού, κάποιες που έχουν εγκαταλείψει την ενεργώ δράση, ανέλαβαν πόστα στον σύλλογο, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την κόρη του ιστορικού προέδρου, Βέρα Κιόττου, που μετά από μια άκρως επιτυχημένη καριέρα εντός γηπέδων, πήρε το δίπλωμα της προπονητικής και πλέον δίνει οδηγίες από την άκρη του πάγκου, σε πρώην συμπαίκτριες της και νέα κορίτσια, με όραμα της, ο Σταυρός να γίνει και αγωνιστικά, μια ομάδα που θα παίζει σύγχρονο και δημιουργικό ποδόσφαιρο. Στο πλευρό της, ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, Νίκος Περπερίδης, με αρμοδιότητες στο κομμάτι των ΜΜΕ, της τακτικής της ομάδας, της στελέχωσης αλλά και της παρακολούθησης των ποδοσφαιριστριών, με τον οποίο μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, περιβάλλοντας τις παίκτριες με αγάπη και ενδιαφέρον τόσο για την αγωνιστική τους εξέλιξη όσο και για την ψυχική τους ηρεμία.

Διαχρονικά ο σύλλογος έχει ενισχύσει με ποδοσφαιρίστριες όλες τις ομάδες που κατά διαστήματα δημιουργούνται στο νησί της Ρόδου και παραμένει ταγμένος στην προοπτική των συνεργασιών με νέα σωματεία που έχουν ως στόχο την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου γυναικών. 

Ο Νίκος Κιόττου, αφού βγήκε νικητής από μια τρομερή περιπέτεια υγείας, παραμένει φυσικά στο πλευρό της ομάδας, προσδίδοντας της, τα χαρακτηριστικά του κύρους και του ήθους που ο ίδιος έχτισε και κέρδισε με τόσο κόπο, όχι μόνο στην τοπική κοινωνία αλλά και στο σύνολο του χώρου του ποδοσφαίρου γυναικών, αλλά μπορεί πλέον να είναι πιο ήσυχος, καθώς είναι βέβαιο πως ο αγώνας του, όχι μόνο δικαιώθηκε, αλλά βρίσκεται σε καλά χέρια και θα συνεχιστεί.